jeden z warunków sakramentu pokuty

Sakrament pokuty i pojednania: powtórzenie w klasie 3 SP - Warunki sakramentu pokuty - warunki sakramentu pokuty - warunki sakramentu pokuty - test W niniejszym artykule zostaną najpierw przywołane ważniejsze założenia dotyczące wspólnotowej celebracji sakramentu pokuty i pojednania oraz nabożeństw pokutnych, wynikające z polskich Obrzędów pokuty, jak i opracowań na ich temat. Na tym tle będą przedstawione możliwości zastosowania wspomnianych celebracji w ramach rekolekcji O. Sakrament pokuty jest tym sakramentem, w którym kapłan odpuszcza w imieniu Boga grzechy grzesznikowi, jeśli ten za nie szczerze żałuje, dokładnie się z nich spowiada i gotów jest za nie zadośćuczynić. *2. P. Czy kapłan odpuszcza w sakramencie pokuty grzechy rzeczywiście, czy też oznajmia tylko, że są odpuszczone? Warunki Sakramentu Pokuty. Przystępując do Sakramentu Pokuty, trzeba spełnić pięć warunków, które określają, jak dobrze przyjąć ten Sakrament, jak owocnie przeżyć Sakrament Pokuty.Warunki te są następujące: rachunek sumienia, żal za grzechy, postanowienie poprawy, szczera spowiedź, zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. Warunki sakramentu pokuty powtórzenie Przykłady z naszej społeczności Liczba wyników dla zapytania 'warunki sakramentu pokuty powtórzenie': 3416 Camping A La Rencontre Du Soleil Zoover. Elementy strukturalne, które stanowią momenty konstytutywne tego sakramentu, znamy pod pojęciem „pięciu warunków dobrej spowiedzi”. Wielu teologów współczesnych ma uwagi do terminu „warunek”, ponieważ samo pojęcie warunku kojarzy się z czymś biernym. Bardziej poprawne jest mówienie o „pięciu aktach penitenta”, gdyż tutaj człowiek jest podmiotem a nie punktem odniesienia do warunku. To jest zupełnie inna płaszczyzna, ponieważ zawsze zgromadzenie, wspólnota, człowiek są podmiotem każdego działania liturgicznego, również w przypadku sakramentu pokuty. Te pięć aktów penitenta to: 1. RACHUNEK SUMIENIA Istotą rachunku sumienia jest uświadomienie sobie zła i dobra, które człowiek uczynił od momentu ostatniej spowiedzi. Jakie pojawiają się dzisiaj błędy w tej materii, które później mają swoje dalsze skutki? To jest rachunek sumienia a nie rachunek z grzechów – Przychodzimy do sakramentu spowiedzi z grzechami, ale to nas nie zwalnia od tego, abyśmy dokonując refleksji nad swoimi czynami nie zwracali uwagi na to, co jest dobre. Rachunek sumienia i rachunek z grzechów to są dwie różne rzeczy. Sumienie człowieka jest syntezą, tego co dobre i tego co złe. Do sakramentu idziemy z tym co złe, ale to jest tylko pół sumienia. Jest jeszcze druga strona medalu i ją też trzeba dostrzec, chociażby z punktu widzenia terapeutycznego, bo inaczej wygląda zło człowieka, jeśli je zestawimy z dobrem jakie uczynił. Jeśli byśmy to zaniedbali, to w skrajnej sytuacji może spowodować, że człowiek się załamie, wpadnie w kompleksy i w pewnym momencie dojdzie do przekonania, że już go na nic nie stać, potem są dramaty ludzkie. Tymczasem samo pojęcie „rachunek sumienia” wskazuje, że jest to jedno i drugie. Czytając żywoty świętych, chociażby naszych klasyków chrześcijańskich, zauważamy, że oni też, kiedy mówią o składniku duchowym, to wyraźnie podkreślają, że trzeba zwracać uwagę również na to, co w życiu człowieka było dobre, co więcej, powiadają, że najpierw trzeba zwracać uwagę na to co dobre i za to Panu Bogu podziękować, bo to jest owoc naszego zaangażowania i współpracy z Jego łaską, a dopiero potem popatrzeć na swoje niedomagania. Rachunek sumienia to nie jest rachunek z książeczki – pytania w książeczce, takie czy inne, są tylko i wyłącznie pewną formą pomocy, ale nie są całością. Jeżeli ktoś weźmie tę książkę, to okaże się, że np. są tam pytania, które go kompletnie nie dotyczą, albo nie ma pytań, które powinny być. Dlaczego? Z prostej przyczyny – życie człowieka jest o wiele bogatsze, a niżeli to, co mamy zawarte w tych pytaniach. Dlatego pytania te mają charakter pomocniczy a nie wyczerpują rachunku sumienia w 100%. Jeżeli ograniczamy się tylko do pytań z książeczki, to jest to pewna sytuacja minimalizacji, która potem ma odbicie w kolejnych aktach sakramentu pokuty. 2. ŻAL ZA GRZECHY Podobnie jak pierwszy warunek, żal za grzechy nie polega na przeczytaniu kilku strof z książeczki. To nie jest żal. Tekst w książeczce to jest tylko pewna forma pomocy, by ten żal wzbudzić, ale istotą nie jest przeczytanie tekstu. Żal rodzi się przede wszystkim wtedy, kiedy mamy dobrze przeprowadzony rachunek sumienia, kiedy dochodzimy do świadomości grzechu, więcej, do świadomości, że to ja jestem winny i z tej świadomości rodzi się poczucie winy a jednocześnie żalu. Przy braku żalu spowiedź będzie nieważna – Żal stanowi istotny warunek sakramentu pokuty, jeśli go nie ma, to możemy spełnić wszystkie inne akty penitenta a spowiedź będzie nieważna. To jest jeden z elementów, który powoduje, że mamy do czynienia z brakiem dyspozycji penitenta. Ten brak dyspozycji penitenta jest warunkiem wystarczającym do odłożenia rozgrzeszenia. To jest to „komu grzechy zatrzymacie, będą zatrzymane”. Rozróżniamy dwa zasadnicze rodzaje żalu za grzechy, w zależności od motywu. Jeden i drugi jest wystarczający do ważności spowiedzi. 1) Żal doskonały – Pierwszy żal nazywa się żalem doskonałym, gdzie motywem żalu jest miłość do Boga: Kocham Boga i żałuję tego co zrobiłem, wiem, że źle postąpiłem i że poprzez to zło sprawiłem przykrość Bogu. 2) Żal niedoskonały (mniej doskonały) – to drugie pojęcie jest bardziej poprawne, bo nazwa „niedoskonały” może budzić wątpliwości, że jest on złym żalem. Motywem tego żalu nie jest już miłość do Pana Boga, tylko strach wynikający ze świadomości konsekwencji grzechu, czyli strach przed karą, przed potępieniem wiecznym, przed piekłem. Jest on tak silny, że budzi poczucie żalu. To jest taki minimalistyczny żal, ale wystarczający do ważności sakramentu. Do żalu doskonałego dochodzimy poprzez żal mniej doskonały, to jest naturalny proces, przebiegający od motywów niższych do wyższych. Chcemy się ratować, bo chcemy być zbawieni, dlatego człowiek będzie robił wszystko, żeby uniknąć piekła, i ten motyw owej kary wiecznej, która się jawi jako skutek za popełnione grzechy – zwłaszcza ciężkie i trwanie w tych grzechach – budzi poczucie żalu. Jest to pierwszy krok do miłości Pana Boga, gdyż zbawienie jest uczestnictwem na wieki we wspólnocie z Bogiem. 3. MOCNE POSTANOWIENIE POPRAWY Warunek trzeci – mocne postanowienie poprawy – jest naturalną konsekwencją rachunku sumienia i żalu za grzechy, dlatego też postanowienie poprawy musi spełniać kilka zasadniczych warunków. Musi ono być: 1) Realne – możliwe do wykonania 2) Proporcjonalne w stosunku do winy 3) Konkretne – z jednego, konkretnego grzechu i nad nim skupiamy uwagę jeśli chodzi o pracę nad sobą, a dopiero później, poradzimy sobie z danym grzechem w sposób przynajmniej wystarczający, bierzemy się za następne. I jest tutaj zasada, jeśli nie ma grzechów ciężkich, są same grzechy lekkie, to rozpoczynamy od tego grzechu, który się najczęściej pojawia, lub od grzechu, który w swoim skutku wywołuje największe szkody. 4. WYZNANIE GRZECHÓW Tu wchodzimy w zakres tzw. materii tego sakramentu, (formą jest absolucja). Materią sakramentu pokuty jest grzech ciężki – tak pisze SOBÓR TRYDENCKI. Co z człowiekiem, który przyszedł do spowiedzi i ma tylko grzechy lekkie, a nie ma ciężkiego? Nie ma materii. Papież i nauczania posoborowe wyraźnie mówią, że nie wolno ludzi dystansować od sakramentu pokuty, nawet wtedy, gdy przychodzą do tego sakramentu z pobudek pobożnościowych, czyli kiedy nie mają świadomości grzechu ciężkiego. Dlaczego? Ponieważ sakrament pokuty to nie tylko sakrament, który gładzi grzechy, ale jak każdy sakrament to źródło łaski i najlepszy środek nadprzyrodzony do procesu kształtowania sumienia. Sobór Trydencki mówi, że materią są grzechy ciężkie, w przypadku ich braku, można przystępować do Komunii św. W sakramencie pokuty, jeśli mamy grzechy ciężkie, należy je wyznać podając liczbę i okoliczności. Jest to podyktowane zasadą moralną, która podkreśla motyw, który doprowadził do popełnienia danego czynu, dlatego trzeba wziąć pod uwagę jego okoliczności, które mogą być zarówno obciążające jak i łagodzące. W przypadku gdy spowiednik zadaje pytania, celem ich jest tylko i wyłącznie doprecyzowanie problemu, by w miarę możliwości pomóc, na ile jest w stanie. Pastoralny wymiar sakramentu – jest to sakrament, który powinien rozwiązywać nasze problemy moralne: 1) Sakrament ten to jedyny ze środków o charakterze nadprzyrodzonym – wszystkie inne środki np. rozmowa z osobą kompetentną, lektura, nawet Pisma św., są potrzebne i godne pochwały, ale żaden z tych środków nie ma waloru sakramentu, tylko ten jeden jest sakramentem. 2) Po drugie jego siłą jest to, że jest to środek, który ma formę dialogu, to nie jest rozmowa o ogółach tylko dotycząca konkretnego problemu konkretnego człowieka 5. ZADOŚĆUCZYNIENIE „Zadośćuczynienie” znaczy uczynić za dość, a to polega na wyrównaniu rachunków, na spłaceniu długów jakie zaciągnęliśmy przez popełnienie grzechu, wobec Pana Boga, bliźnich, siebie samego i świata w którym żyjemy – w czterech płaszczyznach grzechu. 1. WYPEŁNIENIE POKUTY – W praktyce zadośćuczynienie polega na wypełnieniu nadanej i przyjętej pokuty. Pokuta musi być przyjęta a spowiednik nadając pokutę musi wiedzieć czy ta osoba jest w stanie ją wypełnić. Jeśli nie, to powinien zmienić pokutę, albo rozciągnąć czas jej wypełnienia. Nie może odesłać kogoś od konfesjonału z brakiem 100% pewności czy jest w stanie wypełnić nadaną pokutę. Powinna też być zachowana zasada proporcjonalności – zadana pokuta powinna być proporcjonalna w stosunku do winy, tak aby ten, który ma nałożoną pokutę ze świadomości wielkości tej pokuty sam mógł dojść do świadomości popełnionego zła. Musi być zachowany pewien element wychowawczy. 2. WYRÓWNANIE SZKODY – Drugi warunek zadośćuczynienia to jest wyrównanie szkody materialnej i duchowej. Przy szkodzie materialnej jest tzw. obowiązek restytucji – oddanie rzeczy zabranej, czy zniszczonej. Restytucja opiera się na sprawiedliwości: nikt nie ma prawa do niczego co nie jest jego własnością i to zarówno w przypadku mienia prywatnego jak i społecznego. Jeśli ktoś nie jest w stanie oddać danej rzeczy, to powinien wyrównać szkodę przez ekwiwalent materialny. Przy dużej wartości materialnej ma prawo to rozłożyć na dłuższy okres czasowy. Jeżeli ktoś nie jest w stanie czegoś zwrócić (np. nie ma kontaktu z daną osobą lub nie istnieje dana instytucja), to powinien w formie restytucji przekazać jakąś część materialną na cel dobroczynny. Jeżeli ktoś nie wypełnił pokuty z poprzedniej spowiedzi, to musi powiedzieć dlaczego – jest różnica, pomiędzy tym, że ktoś nie wypełnił pokuty, bo nie było takiej możliwości, a tym, że nie wypełnił jej, bo zaniedbał i później stało się to niemożliwe. Zadośćuczynienie jest dopełnieniem sakramentu i jeśli jest nie wypełnione to pozostaje ciągle otwarta kwestia tego sakramentu. Dzisiaj wypełnienie pokuty i zadośćuczynienia jest możliwe tak długo, dopóki po raz następny nie przystąpimy do sakramentu. W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym. Sakrament ten nazywany jest także: sakramentem nawrócenia; spowiedzią świętą; sakramentem pojednania. Sakrament pokuty ustanowił Pan Jezus w dniu zmartwychwstania, gdy stanął wśród Apostołów w Wieczerniku, tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 19-23). Warunki dobrej spowiedzi: Rachunek sumienia – przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi. Żal za grzechy (skrucha) – boleść duszy z powodu zranienia Boga. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu. Jest najważniejszym warunkiem spowiedzi. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest „doskonałym”; jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go „niedoskonałym”. Postanowienie poprawy – postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to naprawy wyrządzonego zła. Szczera spowiedź – wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem, (Boga nigdy nie okłamię) w celu uzyskania rozgrzeszenia. Zadośćuczynienie – wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech. Grzech ciężki popełniamy wtedy gdy czyn jest: świadomy; dobrowolny; poważny przedmiot (materia). Gdy brakuje jednego z warunków grzechu ciężkiego to grzech jest lekki. Skutki duchowe sakramentu pokuty: pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą; pojednanie z Kościołem; darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi; darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; wzrost sił duchowych do walki ze złem. Indywidualna i kompletna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem. Drogę powrotu do Boga nazywamy nawróceniem się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie poprawy na przyszłość. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże. Pokutą nazywa się drogę nawrócenia, skruchy i zadośćuczynienia ze strony grzesznego chrześcijanina. Sakrament pokuty i pojednania przede wszystkim opiera się na pokucie wewnętrznej, czyli nawrócenia serca. Wszelkie czyny pokutne (tzw. pokuta zewnętrzna) pozostają bezowocne, jeśli nie idzie za nimi nawrócenie wewnętrzne. Dopiero ono skłania człowieka do uzewnętrznienia tej postawy przez gesty, akty, znaki. Pokuta wewnętrzna to radykalna przemiana całego życia. Człowiek pokutujący zrywa z grzechem, odwraca się od zła i zmierza ponownie swoim sercem do Boga. Zawiera w sobie zarówno postanowienie zmiany, jak i nadzieję na łaskę i miłosierdzie Boże. Łaska Boża jest niezbędna do nawrócenia: Nawróć nas, Panie, do Ciebie wrócimy (Lm 5, 21). Bóg daje ludziom siłę, aby zaczęli od nowa. Wewnętrzna pokuta może wyrażać się zewnętrzne w różnych formach, np. modlitwie, poście, jałmużnie. Bywają one nałożone przez spowiednika, ale chrześcijanin nie powinien ograniczać się tylko do tzw. pokuty zadanej. Nawrócenie dokonuje się bowiem w życiu codziennym poprzez troskę o ubogich, przyjmowanie cierpień, akty pobożności czy praktykowanie miłości bliźniego. Pokuta zadana przez spowiednika powinna uwzględniać sytuację osobistą chrześcijanina i odpowiadać ciężarowi popełnionych grzechów. O drodze nawrócenia i pokuty mówił Jezus w przypowieści o synu marnotrawnym (Łk 15, 11-24). W tej historii centralne miejsce zajmuje „miłosierny ojciec”, który przyjmuje z powrotem swojego syna po roztrwonieniu przez niego majątku. Syn czuł się skruszony i winny wobec ojca – tak właśnie powinien czuć się grzesznik wobec Boga. Należy bowiem pamiętać, że grzech jest przede wszystkim obrazą Boga i zerwaniem z Nim komunii. Kościół ustalił 5 warunków sakramentu pokuty. Należą do nich: rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczera spowiedź i zadośćuczynienie Bogu i bliźniemu. Wszystkie one są konieczne do odpuszczenia grzechów – rozgrzeszenia. Ponadto Okres Wielkiego Postu oraz każdy piątek jako wspomnienie śmierci Jezusa są specjalnym czasem praktyki pokutnej. Podsumowując, pokuta niesie ze sobą następujące skutki duchowe: pojednanie z Bogiem, i przywrócenie przyjaźni z Nim (odzyskanie łaski), pojednanie z Kościołem, darowanie kary wiecznej oraz części kar doczesnych, pokój sumienia oraz wzrost sił do walki duchowej – walki ze złem, jaką musi prowadzić każdy chrześcijanin. This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you Read More 1. Spowiedź pomaga nam poznać samych siebie. Św. Augustyn oraz liczni inni święci mówią o znaczeniu poznawania dobrze samego siebie. Poprzez lepsze poznanie siebie, zdajemy sobie sprawę, jak bardzo jesteśmy grzeczni i jak bardzo potrzebujemy prosić o Bożą pomoc i łaskę w życiu. Dzięki częstej spowiedzi Bóg pomaga nam uwolnić się od grzechu. 2. Spowiedź pomaga nam pokonać nasze słabości. Łaska, jaką otrzymujemy dzięki sakramentowi pojednania, pomaga nam zwalczać nasze wady i upadki, a także przełamuje nasze złe nawyki znacznie szybciej niż w przypadku jej nieotrzymywania. 3. Spowiedź przynosi nam pokój. Wyrzuty sumienia z powodu grzechów, które popełniamy, mogą powodować wewnętrzny niepokój i spowodować, że tracimy radość z życia. Kiedy słyszymy Boże słowa przebaczenia z ust kapłana w trakcie sakramentu pokuty, z naszego serca spada kamień i ponownie czujemy pokój ducha i serca. Jego źródłem jest dobra relacja z Bogiem. 4. Dzięki spowiedzi stajemy się bardziej święci, jak Jezus. Jezus był idealnie skromny, hojny, cierpliwy, kochający… innymi słowy, był idealny we wszystkim! Czy Ty także pragniesz być tak samo skromny/skromna, cierpliwy/cierpliwa, kochający/kochająca jak Jezus? Na przestrzeni wieków liczni święci pragnęli tego samego i dlatego uczestniczyli w sakramencie pokuty: by zostali przemienieni w osoby bardziej podobne do Chrystusa. Święty to podobizna Chrystusa. 5. Spowiedź nas wzmacnia. Za każdym razem, kiedy przystępujemy do sakramentu pokuty, Bóg wzmacnia naszą wolę i kontrolę nad sobą, abyśmy mogli panować nad pokusami. W taki sposób bardziej konsekwentnie realizujemy Wolę Bożą, a nie nasze kaprysy. Oczywiście, jest mnóstwo korzyści płynących z sakramentu pokuty. Jednak sam musisz zrobić pierwszy krok, aby móc z tych korzyści czerpać. Regularna spowiedź naprawdę przemieni Twoje życie. Słowa rozgrzeszenia w konfesjonale są piękne: „Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I JA ODPUSZCZAM TOBIE GRZECHY W IMIĘ OJCA I SYNA, I DUCHA ŚWIĘTEGO”. Jezus czeka, aby przebaczyć Twoje grzechy – wystarczy poprosić! Nie zwlekaj dłużej ze skorzystaniem leczniczej mocy spowiedzi.

jeden z warunków sakramentu pokuty